De terugblik

Met enige vertraging, maar alsnog de gebruikelijke terugblik.

Terugkijkend op deze reis kunnen we concluderen dat deze toch wel behoort tot een van de leukste groepsreizen die we gemaakt hebben. Grotendeels komt dat door de combinatie van de zeer gezellige groep, de uiterst vakkundige reisleider en chauffeur en het aangeboden programma.
Costa Rica is een mooi land om te bezoeken en heeft een behoorlijk unieke fauna en dat is primair de reden geweest dat wij dit land wilden bezoeken. Het is ook wel een prijzig land, zeker vergeleken met andere landen in de regio, maar het is ook een relatief veilig land.

We vlogen met United Airlines via Houston. De heenreis vonden wij de service op de vlucht erg matig. Op de terugvlucht was dat wat beter. De pauze in Houston was voldoende maar mag zeker niet korter. De douane in Houston werkt zo inefficiënt dat je daar snel aansluitende vluchten mist. United is niet een maatschappij waar ik zelf snel voor zou kiezen. Zal wel goedkoop zijn!

Het was onze eerste Sawadee-reis. De informatie was duidelijk en tijdig beschikbaar en hier hadden we het meest uitgebreide programma met toch wel alle hoogtepunten. De aangegeven bedragen die we wekelijks nodig zouden hebben voor maaltijden en activiteiten hebben we wel ruimschoots overschreden en voor een fors deel komt dat ook omdat we vaak geen keuze hadden in ontbijt of overige maaltijden vanwege het ontbreken van alternatieven. Die bedragen hadden gewoon in de reissom kunnen worden meegenomen maar moesten nu ter plaatse vaak contant worden betaald. Daar mag Sawadee best duidelijker over zijn. Eigenlijk word je op het verkeerde been gezet. Door locals werd bevestigd wat wij al dachten: door de contante betaling ter plaatse omzeilen ze de belastingen. Dat zou nog niet eens zo'n probleem zijn als je makkelijk aan geld kon komen maar de tijd die wij kwijt zijn geweest op zoek naar atm's was behoorlijk fors. Een creditcard mét pincode is een must.

Het hoogtepunt vonden wij toch de turtlewatch in Tortuguero. 4 enorme zeeschildpadden gezien waarvan er eentje net was begonnen met het leggen van eieren waar je nog geen halve meter vandaan staat. Magnifiek! Ook het zien van de quetzals, luiaards, de tarantula, slapende vogels, eigenlijk teveel om op te noemen.

De verblijven waren erg verschillend van kwaliteit. Eigenlijk hadden we altijd wel ventilatoren of airco's op de kamer en dat heb je echt nodig ket vaak temperaturen die ook in de nacht boven de 25 graden blijft. De topper was de Rio Tico Safari Lodge, gerund door een Nederlands echtpaar. De service was daar echt top en de lokatie sprookjesachtig. Een tegenvaller was Rana Roja in Tortuguero. Slecht eten en slecht management en ook weigerachtig om de keiharde muziek te minderen. Die gasten snappen er niets van daar. Daar mag Sawadee best over gaan onderhandelen want er zijn betere alternatieven vlak naast.
Onze accomodatie op Corcovado was kwalitatief aanzienlijk slechter maar dat wisten we van tevoren. Veel beter heb je daar niet. De lokatie is echter uniek.

Het bezoek aan La Sirena op Corcovado was ook een kater. Je betaalt daar een fors bedrag voor van 85 dollar maar het bezoek viel vooral tegen door de slechte gids. Die was niet van La Sirena zelf, had geen scoop bij zich en hij liet 17 man alleen achter om op jacht te gaan naar een poema. Vervolgens pakt hij zelf vers water en laat de hele groep in de hitte 5 uur verder lopen met maar een halve liter water. Niet alleen slecht maar ook gevaarlijk. Ook een aandachtspunt voor Sawadee. We betalen liever 100 dollar mét een La Sirene-gids dan een lager bedrag voor een egoïstische hobbyist die eigenlijk bij het hotel hoort. Hij heeft geen fooi gekregen, overigens! De boottocht was wel leuk, maar die hadden we anders ook wel gehad.

We hebben nu 3 dagen verlenging genomen, als enige van de groep, en dat is zeer goed bevallen. We zijn eigenlijk lekker uitgerust in Manuel Antonio, hebben nauwelijks activiteiten ondernomen anders dan souvenirs kopen, lezen, zwemmen, eten en sangria drinken. Heerlijk!

Over de chauffeur, José, kan ik kort zijn. Uiterst gezellige goedlachse man en enorm vakkundig. Altijd een schone bus beschikbaar.
Carlos, onze reisleider uit Costa Rica, was fantastisch. Wist eigenlijk alles van de natuur, had een scherp oog voor het wild, dus dat was uiterst leerzaam. Sprak enorm goed Engels en verstond zelfs behoorlijk wat Nederlands. Hij heeft mede de reis tot een succes gemaakt. Enige kritiek die ik een beetje op hem heb is dat hij bij een enkele lokatie iets teveel op de hand van de hoteleigenaar was en kritiek vanuit de groep namens de eigenaar verdedigde. Hij mag ietsje meer op de hand van de groep zijn, is mijn mening. Ook had hij iets te vaak de hand in een lunch- of dinerlokatie. Ik snap wel dat een restaurant een groep van 22 personen wel vlot moet kunnen bedienen maar het kan minder dwingend. Bij Djoser wel meegemaakt dat de reisleidster zei dat ze een geschikt restaurant wist en daar ging eten en als je mee wilde verzamelde zij in de lobby. Wie wilde aansluiten kon daar dan wachten. Dat gaf meer vrijheid.

Kort en goed. Wij kijken terug op een fantastische reis die ik echt zou kunnen aanbevelen.

4 en 5 augustus - De eerste 2 verlengingsdagen

Gisteren, 4 augustus, is de gehele rest van de groep vertrokken naar San José, vanwaar ze vanmorgen al om 03.15 uur zijn vertrokken naar het vliegveld voor de terugreis. Carlos is natuurlijk met de rest van de groep meegereisd en wij hebben de vouchers voor onze 3 dagen verlenging hier in Manuel Antonio en in Hotel Fleur de Lys in San José en de transfers van overmorgen naar San José en de dag daarop naar het vliegveld.
Bij zo'n reis is het altijd gebruikelijk om de gids en de chauffeur een fooi te geven. Die van Carlos, de gids,is het verzamelde geld gestopt in een grote tequila fles, refererend naar een avond en halve nacht doorzakken in Corcovado. Aan Carlos hadden we een uitstekende gids die ongelooflijk veel wist van de natuur. Hij stelt nog een overzicht samen van alle dieren die we hebben gezien en mailt die naar ons toe. Is handig bij het samenstellen van de fotoalbums.
Voor José, onze uitstekende chauffeur, hebben we een foto gemaakt waar alle mannelijke reisgenoten net deden of we tegen zijn bus aan het urineren waren.
José was namelijk eigenaar van de bus. Wij waren zijn eerste groep in deze bus die hij de dag van onze aankomst pas had gekocht. Hij had eerst een andere bus, ietsje kleiner, maar de reisorganisatie Sawadee, heeft onlangs de groep vergroot naar 20 personen en die konden niet in zijn oude bus. Hij moest dus een nieuwe bus aanschaffen. José zat elk denkbaar moment zijn bus te poetsen. Als er even gepind moest worden poetste hij de ramen. Hij was uiterst zuinig op zijn dierbare bezit dus daarom de grap van het 'urineren'.

Gisteren hebben we dus eerst van iedereen afscheid genomen en de rest van de dag eigenlijk niets gedaan. Even gewandeld langs het strand, een sangria gedronken, wat in het hotelzwembad gezwommen en gelezen. Vandaag hebben we wat souvenirs gekocht en kleding voor onszelf en terwijl ik dit schrijf heb ik mijn eerste duik in het zwembad al gehad. Deze dagen zijn dus ingevuld zoals je van een verlenging mag verwachten, met eigenlijk niets doen. Zo'n groepsreis is namelijk best inspannend en fors gevuld met activiteiten zoals je wellicht hebt kunnen lezen.

De foto' s laten de mannen zien die tegen de bus zeiken terwijl de dames José hadden meegelokt voor een laatste foto met hem, uit het zicht van zijn bus. Op de andere foto zijn doodshoofdaapjes te zien die meestal in de middag vanuit het bos het stadje onveilig maken.

3 augustus - Bezoek aan National Park Manuel Antonio

Vanmorgen tijdig opgestaan om het park te bezoeken dat hier 200 meter verderop ligt. Het is niet zo ontzettend groot en erg populair dus het is daar snel erg vol. We hebben nu meerdere luiaards gezien, enkele agouti's, wasberen en behoorlijk wat capucijnaapjes. Wat wel bijzonder was, was de helmet-headed lizzard. Met mijn telefoon voor een scope heb ik daar een erg duidelijke foto van weten te maken.
Een van de groepsgenoten is nog gebeten door een wasbeer toen hij net zijn tas dicht wilde doen. Hij heeft nog een rabiesspuit gehaald in een naburig dorpje. Bij een strand probeerden ook nog 3 wasberen een rugzak van iemand te openen die in de zee zwom. De beesten lieten zich echter ook nu niet zomaar wegsturen en eentje keek nog met open bek gevaarlijk de rugzakkeneigenaar aan.
In het park heb ik nog een cache gevonden en daar zat ook een trackable in, in dit geval een coin. Die heb ik gewisseld voor een travelbug die ik vanuit Nederland had meegenomen. Toen ik de vondst van de cache en het wisselen van de trackables wilde verwerken op internet bleek de gevonden coin eigendom te zijn van Axel-F, de gebruikersnaam van een bekende Alphense geocacher. Ik vond het toch wel sneu dat de cache door mij weer naar Nederland zou komen dus ik heb hem in de middag alsnog weer achtergelaten in een andere cache bij een hotel.
Vanavond hebben we onze laatste avondmaal met de gehele groep. Morgen vertrekt iedereen naar tussenstop San José waar ze om 03.30 uur de volgende ochtend naar het vliegveld gaan voor de thuisreis. Wij blijven dan nog 3 nachten langer hier waarna ook wij die route gaan afleggen. Maar eerst nog even hier genieten.

2 augustus - reisdag naar onze laatste formele bestemming, Manuel Antonio

Vanmorgen bijtijds per boten weer vetrokken vanaf het schiereiland nabij Corcovado. De lokatie is vrijwel alleen degelijk bereikbaar vanaf het water. Er loopt wel een dirtroad in het gebied maar die is een fors deel van het jaar niet geheel bereikbaar, mede door het feit dat het hier 6000 mm per jaar kan regenen. En dat het hier hard kan regenen merkten we gisteravond toen de sluizen open gingen en het werkelijk lange tijd stortregende. Zodanig hard dat er een stroom water vanaf de berg naar beneden stortte. Op zo'n moment zal de rivier die door het gebied loopt overstromen en kan er geen normaal verkeer over die weg. Alle goederen voor het hotel worden daarom ook over water aan- en afgevoerd.
Het hotel heet Cabinas Las Palmeras maar is kennelijk beter bekend als Poor Man's Hotel. Het verblijf is ook erg magertjes en de meeste huisjes staan op palen maar 2 staan er op de grond. In een van die huisjes hadden de dames Maud en Merel dan ook veel last van beestjes, waaronder krabben, een wolfspin en een vleermuis. De aankleding is minimaal: een bed, een wc zonder deur en een koude douch. Warm water was er niet. Gelukkig stond er wel een ventilator. We hadden ook een veranda voor het huisje met 2 tuinstoelen. De lokatie maakt echter wel wat goed. Je zit op een prachtige plek aan de Stille Oceaan, waar de branding overal duidelijk hoorbaar op de kust beukt. De boel wordt hier gerund door een familie die zorgen voor de keuken, de schoonmaak en het onderhoud van de mooie tuin. Het was hier even behelpen maar dat was vooraf bekend.

Gisteren had een deel van de groep nog een uitgebreide afscheidsborrel tot diep in de nacht. Ook onze reisleider, Carlos, kon zijn ogen in de bus niet meer open houden dus dat maar even vastgelegd. Hij had dat even tevoren bij een van de groepsleden, Lotte, ook gedaan.

Inmiddels aangekomen in de veel toeristischere plaats Manuel Antonio, genoemd naar de oprichter van het Nationale Park dat hier op 100 meter afstand ligt. Dat is een van de hoogtepunten hier en is ook erg druk. We hebben vanmiddag al toegangskaartjes daarvoor gekocht zodat we morgen niet in de rij staan. We gaan met Carlos dus we hebben dan weer een prima gids beschikbaar. In de tuin van dit hotel, Los Almendros, zitten ook brulapen. We hoorden ze net al. Vaak bij het eerste ochtendgloren laten ze zich vaak luid horen dus dat wordt weer tijdig opstaan.

1 augustus - Een rustdagje

Gisteravond hadden we de keuze tussen snorkelen vandaag bij een eiland voor de kust en een combinatie van snorkelen en whalewatching. Het vermoeden was dat vanwege de onstuimige zee het zicht onder water een stuk minder zou zijn. Het snorkelen zou toch al gauw omgerekend weer 65 dollar per persoon zijn dus we besloten dat risico maar niet te nemen, dus we trakteerden onszelf op een betrekkelijke rustdag. In de ochtend zijn nog wel een paar groepsgenoten met Carlos meegegaan op een trail naar een rivier en die hebben nog een forse groep neusberen gezien.
Zelf hebben we in de ochtend heerlijk in een hangmat op het strand gelegen, gewoon even niets doen. Na de lunch zijn we achter dit complex een heuvel opgelopen via een glibberig pad waar een van de groep al lelijk was gevallen. Je wordt boven wel getrakterd op een fantastisch uitzicht. Op de eerste foto zie je het eiland liggen waar we hadden gesnorkeld bij rustiger weer.
Na die klim zijn we langs het strand nog een stuk gaan lopen naar een ander leuk strandje, bereikbaar via een trail waar we ook nog een hele groep capucijnaapjes zagen. Morgen gaan we hier weer vertrekken en gaan we naar onze laatste lokatie, Manuel Antonio. Wij blijven daar 5 nachten maar de rest van de groep blijft 2 nachten waarna ze naar San José gaan om de volgende dag zeer vroeg naar huis te vliegen.

31 juli - Bezoek aan National Park Corcovado

Vanmorgen ging de wekker al om 04.45 uur omdat we om 06.00 uur op de boot zouden stappen naar National Park Corcovado. Dat is dan ongeveer een uur varen en bij het op en afstappen moet je door het water. De boottrip was best spectaculair en onderweg kwamen we ook nog een zeeschildpad tegen.
De forse wandeling door het National Park begon wel mooi met een forse groep ara's en een grote jonge havik. Die bleef mooi voor de fotografen poseren. Daarna kwam het bericht dat er een poema was gesignaleerd langs een deel van het park dat vlakbij langs het strand liep. Met 4 man gingen we met de speciale gids mee en vonden het spoor die we een heel eind konden volgen. In het bos raakten we het spoor bijster maar wel vonden we op de terugweg de pootafdruk van een vermoedelijke poema-vrouwtje met daarin de afdruk van haar jong. Helaas een extra forse wandeling voor niets gedaan.
Daarna een ander gedeelte van het immense park bezocht en daar nog enige tijd gezocht naar een tapir maar ook die liet zich niet zien. Wel zagen we een jonge haai die in de branding op jacht was naar vissen.
Al met al een qua dieren wat teleurstellende dag en ook de organisatie liet wat te wensen over. We hebben zeker 5 uur achtereen gelopen met te weinig water. Het asociale was eigenlijk wel dat de gids die ons meenam en kennelijk geen officiële gids van het park was tijdens een superkort bezoek bij onze landingsplaats wel een verse fles water meenam terwijl hij water zat in de koelboxen had. Ook had hij geen scope bij zich dus veel beelden van dieren kregen we niet en uitsluitend de mensen die toevallig bij hem liepen kregen informatie. Hij heeft uiteindelijk ook geen fooi gekregen. Na de toch wel lekkere lunch op een veel mindere lokatie, waar iedereen bijeen komt, gingen we weer aan boord en dat is toch wel weer spectaculair in de forse branding. Groepsgenoot Helen kwam met haar voet iets onder het opstapje en raakte gewond aan haar onderbeen. Was een nare jaap van een paar centimeter op haar scheenbeen. Daniël en Tim hebben Helen ondersteund over het strand naar onze huisjes (zie foto)
Op de terugweg kwamen wen nog een bultrugmoeder tegen met haar jong. Was nog even leuk voor diegenen die 2 dagen geleden niet mee waren op de whalewatching. (Zie foto)
Oh ja, nog bijna vergeten. De zonsondergang van gisteren was werkelijk prachtig. Een fotootje daarvan heb ik aan deze blog toegevoegd.

30 juli - Spectaculaire tocht naar Corcovado

Vanmorgen konden we redelijk relaxt de dag beginnen. Op de eerste plaats mochten we slechts in een rugzak goederen meenemen voor 3 overnachtingen op Corcovado, een enorm groot natuurpark in het zuidwesten van Costa Rica met een bijzondere en ongerepte natuur en ook weer z'n eigen verzameling dieren waar het wel 6000 mm per jaar kan regenen, dus erg veel! De plaats waar wij heen gaan, Cabinas Las Palmeras, is alleen per boot te bereiken.
Vanuit ons hotel rijden we eerst een uur naar de boot. Daar laten we in een afgesloten ruimte het grootste deel van de bagage achter en stappen dan op de boot. Het eerste gedeelte zijn we door een mangrovegebied gevaren via een brede rivier. Wel stopten we op een plek waar al enkele dagen een boa constrictor in de bomen lag. Waarschijnlijk ligt hij daar een gevangen prooi te verteren.
Aan het einde van dat mangrovebos begon ook het weer te veranderen en kregen we wel erg harde regen, net rond het moment dat we de oceaan op gingen voor het 2e deel van de vaart van 1,5 uur. Carlos had nog niet eerder zo harde regen meegemaakt. Ik vond het redelijk spectaculair maar niet iedereen was het met mij eens. Onderweg zagen we nog wel enkele dolfijnen.
Het gebied waar ons onderkomen is gevestigd ligt aan een 3 km lang strand. Op het meest zuidelijke deel daarvan was de branding minder heftig en konden we van de boot stappen in het knie-diepe water en via het strand kwamen bij onze toch wel primitieve huisjes. De bagage werd ter hoogte van de huisjes door een kleiner bootje van boord gehaald en naar het strand vervoerd.
We hebben hier geen warm water, gelukkig wel stroom en natuurlijk geen internet. Nadat wij de spullen in de huisjes hadden gelegd gingen we eerst lunchen en het lijkt erop dat het eten is wat de pot schaft, en dat is doorgaans prima.
Het is hier dus qua onderkomen even afzien maar we gaan wel mooie dingen zien. Morgen naar een lokatie genaamd La Sirena. Ook weer eerst een uur met de boot en in totaal zo'n 4 uur lopen en weer met de boot terug. Misschien gaan we hier ook nog bij een eiland snorkelen. Eiland is op een van de foto's in de verte te zien.
Ook een selfie op de boot voordat het ging regenen. Op de foto voorste rij van links naar rechts: Jennifer, Marjon en ik-zei-de-gek, de rij daarachter: het voorhoofd van Monique, Helen, Lotte (onze spinnen- en slangengek, NOT), Toos en de kruin van Klaas, de rij daarachter: Ted, Merel, haar zus Maud en Roel en achter Roel zie je Oscar met zijn high-five, de reisbegeleider. De naam van de schipper ben ik vergeten.

29 juli - Whalewatching en klaarmaken voor Corcovado

Vanmorgen om 09.00 uur zijn we op de boot gestapt voor whalewatching op de Pacific.
In dit gebied, National Park Marino Ballena, komen walvissen hun jongen ter wereld brengen. Een enorm toeval wil dat vanaf land bij een rotspartij zichtbaar wordt tot enkele honderden meters in zee dat de vorm heeft van een walvisstaart. Bij eb kun je net tot aan de staart lopen maar dan moet je alweer maken dat je terugkomt vanwege het opkomende tij. Hier hebben we een hele tijd meegevaren met een moederbultrug en haar jong van net een week of 3 oud. We moesten wel een behoorlijke afstand bewaren omdat de moeder haar kalf natuurljk wil beschermen. Op een behoorlijke afstand hebben we nog wel springende walvissen gezien maar dat was te ver om nog naartoe te varen.
Costa Ricanen hebben walvissen altijd beschermd en nooit aan walvisvangst en -jacht gedaan. Zij bekijken Scandinaviërs en vooral Japanners met een negatieve blik. De Costa Ricaanse territoriale wateren strekken zich nog ver van het land uit tot aan de Coco-eilanden. De grond in dat stuk van de oceaan zit vol gas en olie waar de grote maatschappijen graag zouden willen boren maar de overheid staat dat niet toe. Dat past precies in hun dier- en natuurvriendelijke aard. Gelukkig dat er nog zulke landen zijn.
Behalve de walvissen hebben we kort nog gezelschap gehad van een aantal dolfijnen.
Tenslotte hebben we met een aantal van de groep nog gesnorkeld bij een eilandje en ondanks dat we behoorlijk ver uit de kust zaten was het water heerlijk warm. Die temperatuur is ook de reden dat dit de kraamkamer voor de bultruggen is. Ook nu onder water enkele mooie vissen gezien maar die lieten zich pas zien bij het rotsachtige gedeelte van het eilandje en de begeleider vond het niet zo'n goed idee dat we te dicht bij die rotsen zwommen.

Morgenochtend gaan we voor 3 overnachtingen naar het natuurgebied Corcovado. Daar zijn we verstoken van internet dus ik zal bij geschikt internet een complete blog daarover vanaf onze laatste lokatie, Manuel Antonio, versturen. Marjon en ik verblijven daar 5 nachten omdat we een verlenging er achteraan hebben geplakt. De rest van de groep blijft daar maar 2 nachten voordat zij naar San José gaan om de dag erna naar huis te vliegen.

28 juli - Aangekomen bij de Pacific Ocean

Vanmorgen zijn we met de helft van de groep om 05.45 uur met de bus een eindje gaan rijden naar een lokatie waar rond deze tijd doorgaans quetzals te spotten zijn. Dit zijn echt fantastisch mooie vogels die alleen maar voorkomen op bepaalde hoogtes tussen zuid-Mexico en Panama. En we werden direct beloond. We zijn dan ook niet de enige dwazen die zo vroeg opstaan voor deze beestjes want je staat al snel met 30 anderen naar vogels te kijken en als ze met name hun voorzijde aan je showen, hoor je allemaal oe's en ah's. Ik heb een filmpje van die vogel op facebook gezet. Een link naar dat filmpje vind je hier: https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=1293899970640079&id=100000602658974.
Ook zagen we enkele Emerald Touqanets en het geinige was dat een ieniemienie kolibrie die toekan achterna zat. Een toekan, ook de kleinste van altijd nog zo'n 25 cm, jat de eieren van andere vogels, maar het was koddig te zien dat zo'n 'reus' zich door een kolibrietje liet wegjagen.
Wat ook een topmoment was, was de Acorn Woodpecker. Die pakken de eikels van een boom, doorgaans een eik en gaan daarmee naar een andere boom, maken een klein gaatje en stoppen de eikel in dat gaatje om het te drogen. Het zit dan op de barst. Ook daarvan een kort filmpje van een specht die er met een grote eikel vandoor gaat. Ook onze tijdelijke gids was daar helemaal blij van. Ook dat filmpje is al te vinden op facebook. https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=1293940577302685&id=100000602658974.

We zijn nu aangekomen aan de pacifische kust bij de plaats Vergel Punta de Mala. We zitten in Rio Tico Safari Lodge. Deze lodge wordt gerund door de Nederlanders Kees en Miranda die hier 8 jaar geleden zijn gekomen. De tenten komen uit Zuid Afrika en doen ons erg denken aan ons verblijf daar in Pungwe Bushcamp, en dat is ons mooiste verblijf tot nu toe geweest op onze reizen.
Internet is aanzienlijk minder nu dus het is maar de vraag wanneer deze blog kan worden gepubliceerd en zo ja, of ik foto's kan meeesturen.

27 juli - reisdag naar de Quetzals

Vandaag hadden we de langste reisdag van onze reis naar een gebied ten oosten van San José, een gebied dat bekend staat om de quetzals, fantastisch mooie vogels die zich moeilijk laten spotten.
Het eerste deel van de reis voerde langzaam richting de Pacific Ocean waar we ook onze eerste koffiebreak hadden. Het was direct 10 graden warmer dan waar we zaten. Bij dat wegrestaurant zaten ook weer leguanen en Daniël van onze groep, probeerde die op de GoPro te krijgen. De andere foto's zijn van ons huidige hotel in een klein plaatsje San Gerardo de Dota, Hotel de Montaña Suria, waar we1 nacht verblijven. In San José hebben we met zo'n beetje de hele groep de geldautomaten geleegd omdat we binnenkort in een gebied zitten zonder internet en zonder credit card mogelijkheden maar wel veel extra te betalen activiteiten. Je kunt hier overigens best veel met de credit card betalen en vanmorgen in het hotel moesten we nog wat openstaande rekeningen betalen van 62 dollar en bij de balie stond een credit card-machine en veel stickers van alle maatschappijen. Zegt die sukkel achter de balie dat er contant moet worden betaald. Ik vraag hem tot drie keer waarom niet met de credit card en die man negeert mij gewoon. Nogmaals vraag ik het met duidelijk stemverheffing en dan zegt hij dat kleine bedragen contant betaald moeten worden omdat hij anders kosten maakt. 62 dollar een klein bedrag!! Hij bleef weigerachtig dus daar ging weer een lading colones. Oh ja, iets raars hier. De lokale munt is colones. Overal staan de prijzen in dollars en als je daarmee betaalt krijg je colones terug. Ze willen dus wel graag US-dollars. Maar de omrekenkoers is ongunstiger dan gewoon in colones betalen. Enfin, die man achter de balie was al het gezeur zat over die credit card dus zei hij maar tegen iedereen dat de machine kapot was, de sukkel had echter tegen mij al een andere, vermoedelijk de echte, reden gegeven. Alle hotels en restaurants waar wij komen scoor ik ook in Tripadvisor en deze klantonvriendelijkheid heeft voor 2 punten aftrek gezorgd voor het verder prima hotel.
Onderweg zag Carlos nog 3 quetzals in een boom maar een beetje te ver weg voor mooie foto's. Om bij die boom te komen moesten we over privegrond en de eigenaar wilde wel toestaan dat we over zijn grond gingen als we per persoon 18 dollar betaalden. Hebben we dus niet gedaan.

Costa Rica is geen goedkoop land. De prijzen zijn niet of nauwelijks minder dan in Europese landen en afdingen is niet gebruikelijk zoals dat vorig jaar wel in Indonesië was. Je kunt ook niet of nauwelijks pinnen in winkels, dus ook de lokale bevolking niet. Daarom staan er ook bijna altijd mega rijen bij de geldautomaten.

Morgen staan we mogelijk al vroeg op om een quetzalhike te doen hier maar daarover morgen meer.

26 juli - Bezoek aan Curi Cancha Reserve in Monteverde

Ik had eerder beloofd een foto na te sturen van een Orange-kneed Tarantula, die we gezien hadden tijdens de avondwandeling. Die heb ik aan deze blog toegevoegd.

Vanmorgen eerst via de Whatsapp van mijn zus gebeld met mijn moeder die vandaag 88 is geworden. Blijf mij toch verbazen dat bellen via whatsapp mogelijk is, daar waar je vroeger duizend muntjes moest sparen om überhaupt met het thuisfront telefonisch contact te krijgen.

Daarna hebben we een bezoek gebracht aan Curi Cancha Reserve, waar vooral veel vogels zijn te spotten. Ook hier zagen we eerst nog een White-nosed Coati, je weet wel, zo'n neusbeertje. Die zijn totaal niet bang voor mensen dus zij benaderen je makkelijk tot op een meter. Maar vervolgens zagen we toch echt een van de beroemdste vogels hier, de Quetzal. Mogelijk gaan we die de komende dagen ergens anders ook zien maar het is een bijzonder mooie vogel die moeilijk te spotten is, maar dat is ons toch gelukt. Het is de groen/rode vogel op een van de foto's. Dit is het mannetje en die heeft normaal enorm mooie en lange staartveren om het vrouwtje te imponeren. Na het paren vallen die staartveren weer af.
Een andere bijzondere vogel was de Three-wattled Bellbird of kortweg bellbird. Ook dit mannetje is beter zichtbaar dan het vrouwtje en het heeft een aantal langwerpige lelletjes langs zijn snavel hangen, doorgaans drie en vandaar de naam. Deze vogel maakt een uiterst apart geluid, eigenlijk 3 verschillende tonen. Een daarvan is een metaalachtig mechanisch hard geluid. Het kost deze vogel 3 jaar voordat hij in staat is dit geluid te maken. Ik ga kijken of ik het geluid daarvan in een filmpje op Facebook kan posten, maar ben nog niet tevreden over de kwaliteit. Deze vogel is maar in een erg klein gebied te spotten dus Carlos was weer overgelukkig dat we weer zoveel dieren hadden gezien, namelijk ook nog een agouti, enkele andere vogels en kolibries en een hol waar een tarantula nog net zichtbaar was. Bij die kolibries zagen we ook nog een kolibrie-vlinder. Een motachtige vlinder met een soort snavelachtige snuit waarmee hij een kolibrie imiteert. Er is wel een kolibrie die zo klein is maar Carlos had zo'n kolibrie alleen nog maar in Cuba een keer gezien.

De middag zijn er wel wat activiteiten mogelijk maar ik ga zo na de lunch kijken of ik nog de moeite neem om 1 of 2 caches te zoeken. Is toch wel een stuk lopen, hoewel ze in een rechte lijn op ongeveer 1,5 km liggen. Maar het is zeer bergachtig hier en bochtig, dus het is al gauw 2x zo ver.

25 juli - Bezoek aan Selvatura Park

Vanmorgen al bijtijds vertrokken naar Selvatura Park. Daar was een Canopy Tour, dus een touwbaan met daarbij een tarzanswing en een kabelbaan van 1000 meter lengte. Had ik wel leuk gevonden, ware het niet dat ik veel te veel last heb gekregen van mijn nek en die tour niet verantwoord vond.
Daarnaast heb je hier een zogenaamde skywalk, waarbij je een hike hebt door de bergen en op een 8-tal plaatsen via bruggen tussen de bomen doorloopt.
We besloten te wachten met de  skywalk op de groep die eerst de canopy tour ging doen en bezochten ondertussen een tuin met enorm veel kolibries. Soms vlogen ze echt rakelings langs je heen en als je je vinger hield bij de gaatjes waar ze nectar dronken, gingen ze op je vinger zitten. Dat was echt geweldig! Onverwachts verscheen er ook een white-nosed coati, zoiets als een neusbeertje met een witte neus.
De keuze om op de andere groep te wachten was niet handig, aangezien dat veel langer duurde dan verwacht en zij na hun geklauter ook nog gingen lunchen. Wel logisch na die inspanning maar wij zaten al een uurtje of 3 te wachten.
Uiteindelijk alsnog de skywalk gedaan waarbij de de groep toch nog aardig verdeeld de route liep. Achteraf gezien hadden we er wellicht beter en handiger aan gedaan om de skywalk toch direct te gaan lopen en na de lunch met een shuttlebus terug te rijden naar het hotel.

Vanavond gaan we dineren in een Tree House restaurant. Zou bijzonder moeten zijn, dus als het dat is, laat ik dat in de volgende blog wel weten.
Inmiddels ook wat filmpjes op facebook gedeeld. Twee van wat wateroverlast, 1 van een toekan die wat herrie maakte en 1 van de kolibries vanmorgen.

24 juli - naar Monteverde

Nou, eigenlijk zitten we in een dorpje genaamd Santa Elena, zo'n 3 km van Monteverde. Hier blijven we 3 nachten dus dat betekende bij aankomst in Hotel Cipreses het sorteren van wat noodzakelijke was zodat we nog wat t-shirts schoon krijgen.
Onderweg hier naartoe hadden we een lunchbreak bij een wegrestaurantje waar nogal wat ara's zaten en als kers op de taart verscheen ook nog eens een toekan in een van de bomen. Carlos begint inmiddels echt wel het idee te krijgen dat wij al die kersen aan het opeisen zijn. Marjon spotte ook nog boven die toekan een variegated squirrel. Het is hier werkelijk een grote safari!
Rond half drie waren we in ons hotel. Santa Elena ligt op 1400 meter boven zeeniveau, dus best hoog. De temperatuur is dus wel wat lager en ook droger en volgens Carlos is hier de laatste mogelijkheid om de was nog wat droog te krijgen. Ik heb hier ook nog een cache gevonden op een lokatie waar het leek dat daar kinderen/jongeren werden opgevangen.

Om half zes zijn we gereden naar een avondwandeling. Het is hier 'winter' en rond 6 uur wordt het donker, althans, omdat we zo hoog zitten ietsje later.
In de avond zijn er andere dieren te spotten of je ziet dagdieren slapen. Zo zagen we enkele vogels slapen waaronder een Emerald Toucanet, de kleinste toekansoort in Costa Rica. Ook vonden we een tarantulanest en onze guide, Oscar, probeerde hem met een stokje naar buiten te lokken. Een tarantula kan niets zien maar hij kan wel beweging waarnemen. Wij moesten dus uiterst stil blijven staan en hij probeerde de beweging van een insect na te bootsen. Dat is hem 2 keer gelukt dus wij hadden een goed zicht op deze Orange-kneed Tarantula. Dat hol in de grond jat zij van een vogel die daar woonde, de Motmot, een prachtige vogel met een nog mooiere staart. Ook zagen wij een Armadillo, bij ons bekend als een gordeldier. Dat was erg bijzonder. Naast een slapende 2-vingerige luiaard, 3 groene vipers en 2 wandelende takken heeft de andere groep ook nog een grote wolfspin gezien. Het is zoals onze guide zei, zijn kantoor is al 10 jaar de natuur en hoe meer je weet van biologie hoe meer je er achter komt dat er zoveel meer is te leren over de natuur. En zo is dat!

Dit was werkelijk weer een belevenis en wederom hebben we kennis gemaakt met mensen die zoveel hart en ziel en passie in hun werk stoppen. Het is hier werkelijk zo dat hier het volledige besef aanwezig is dat de natuur iets is wat gekoesterd moet worden, en daar kunnen wij nog een puntje aan zuigen. Mocht ik later nog interessante foto's krijgen van die avondwandeling, dan zal ik die in een aparte blog vermelden.

23 juli - Naar tussenstop Rincón de la Vieja

Terugkomend op gisteravond werden we, vlak nadat ik de vorige blog had gepubliceerd, getrakteerd op een enorm mooi schouwspel. De zon ging onder achter de Arenal Vulcano. Ik had natuurlijk al 2 eerdere foto's gepost maar deze wilde ik jullie niet onthouden. Ook had ik bij de blog van gisteren een foto gepost van een boom met beestjes erop. Jullie zullen die natuurlijk allang herkend hebben als de Long-nosed bats, de kleinste zoogdiertjes in Costa Rica

Vanmorgen zijn we vertrokken naar weer een ander vulkanisch natuurpark, Rincón de la Vieja. We zij  om de Arenal gereden en vervolgens langs Lago de Arenal, een groot meer ten noordwesten van deze vulkaan. Vanaf de weg hadden we regelmatig een mooi zicht op het meer en onderweg nog even een fotostop gehad omdat een redelijk aantal toekans een kale boom bewoonden. Ze vinden zichzelf kennelijk wat minder fotogeniek want van de hele groep waren er al snel niet meer dan 2 over. Even verderop hebben we even een koffiebreak genomen en een vooraf opgegeven lunch afgehaald. Van die nette tent uit hadden we een mooi zicht over het westelijke deel van het meer. De koffie was voortreffelijk en zo ook de cinnamonrolls met warme vanillesaus die we erbij namen. Dat was al een maaltijd op zich.
Daarna door naar Rincón de la Vieja een gebied met meerdere vulkanen en ook een aantal hotsprings en mudpoles. Hier zouden we een uur of 2 gaan hiken op zoek naar diertjes. En daar hebben we er wel een paar van gevonden.
In onze groep van 20 personen hebben we Lotte. Lotte is een superaardige en goedlachse Belgische onderwijzeres op een basisschool. Lotte is speciaal bang voor spinnen en slangen en laat Costa Rica nu een land zijn waar die veel voor komen. Lotte liep met Jennifer in dit natuurpark wat te klagen over het gebrek aan interessante dieren toen zij het idee had dat een vlieg wel erg irritant bij haar enkele kriebelde. Toen Lotte keek bleek een Common Road Gardner, een bruingele slang die maximaal 115 cm lang kan worden, zich al 3 keer rond haar enkel te hebben gedraaid dus met een ijselijke kreet had Lotte toch nog een paar pogingen nodig om de wellicht nog harder geschrokken slang van haar been los te krijgen waarna zij gillend hulp zocht bij Carlos die vooral geïnteresseerd bleek in de slang. Wij hebben Lotte maar getracht uit te leggen dat Carlos natuurlijk zo snel mogelijk moest zien welke slangensoort de aanval op Lotte had geopend om te kunnen zien hoeveel gevaar zij liep en hoe snel zij zou komen te overlijden. Wij vroegen ons wel af hoe het toch mogelijk is dat uit een groep van 21 personen de slang juist die persoon eruit pikt die het meest angstig is. Deze slang bleek echter totaal niet giftig, maar ja, het heeft natuurlijk wel tanden. Behalve deze slang hebben we best wat diertjes gezien. Een baby leguaan, diverse hagedissen, een nauwelijks te fotograferen Agouti (een kleinere soort capi bara). Daarnaast natuurlijk enkele mudpoles en de daarbij horende zwavellucht. Daar ook nog een earthcache gescoord. Dat is een variant waarbij je op het nulpunt enkele vragen moet beantwoorden en die moet sturen naar de cache-owner. Die vragen moeten van geologische aard zijn. Is dus cache nummer 5 in Costa Rica.

De jongelui in de groep gaan zo met een taxi naar een nabijgelegen plaatsje waar een festival zou zijn. Zij gaan daar ook iets eten. Wij zullen hier waarschijnlijk gebruik maken van het buffet. We verblijven 1 nacht in deze Canyon Lodge en gaan morgen naar Monteverde waar we 3 nachten blijven. Ook kunnen we morgen voor het eerst 'uitslapen' want we vertrekken pas om 10.00 uur.

22 juli - Bezoek aan Caño Negro

Vanaf La Fortuna was het eerst een rit van ongeveer 80 km naar de plaats waar we met de boot het natuurgebied Caño Negro gingen bekijken. Ongeveer 25 % van het Costa Ricaanse grondgebied is door de overheid beschermd gebied en daarmee tevens het land met het hoogste percentage. Dat geldt ook voor Caño Negro waar de overheid grond heeft opgekocht en dat terug geeft aan de natuur. Dat hoge percentage zorgt dus ook voor de hoogste inkomstenpost van het land: toerisme.
Onderweg kwamen we wel langs veel velden met ananas en suikerriet. Ananas is na toerisme een van de belangrijkste exportproducten maar ook het meest vervelende. Dat komt omdat er bijzondere vliegjes ook dol zijn op de ananasplant en die moet bestreden worden met chemicaliën die op de achterblijvende bladeren blijven en ook in de grond trekken. De grond waar ananas op verbouwd wordt is praktisch onbruikbaar voor andere gewassen. Denk daaraan als je weer een blikje opentrekt!

Caño Negro ligt tegen de Nicaraguaanse grens. In Costa Rica werken ongeveer 1 miljoen Nicaraguanen meestal als seizoensarbeiders op plantages en doen het werk dat de Costa Ricanen niet willen doen. Het park zelf bestaat deels uit een grote rivier met bebossing aan de oevers maar ook velden ertussen waar tot jaren geleden gewassen verbouwd werden. Door het meer open karakter zijn dieren eventueel ook beter te zien. Door de hevige regenval van de laatste dagen waren velden enorm ondergelopen. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat we geen kaaimannen te zien kregen want die hebben dan geen oevers om zich te drogen. Wel hebben we de 3 apensoorten weer gezien, de capucijnaapjes, de slingerapen en de brulapen. Die laatste 2 zijn toch wel moeilijk te fotograferen maar de capucijnaapjes kwamen tot heel dichtbij en het leek zelfs even dat ze op de boot zouden springen. Ook zagen we diverse reigers, waaronder de snowy egry en diverse ijsvogels.
De lunch hadden we vooraf opgehaald bij een restaurant en dat werd door de gidsen klaargezet en was overheerlijke rijst met kip, een bonenmengsel, salade, chilichips en ananas (ja, ik weet het en ik voel me schuldig maar het is zo lekker.....).

Op de terugweg hebben we nog een stop gemaakt in een dorpje. In een boom naast een brug aldaar zaten misschien wel meer dan 10 iguana's en nog behoorlijk dichtbij ook. Zoals je eerder gelezen hebt zijn we die leguanen wel eerder tegengekomen, maar hier zaten ze wel zeer fotogeniek. Mooie tussenstop dus!

Net voor de publicatie liet de Arenal zich nog zien. Hij had de hele dag in de wolken verscholen gestaan. De bonus is dus de Arenal en José, onze chauffeur die de bus aan het wassen was.